Προσοχή. Τα μνημόνια σκοτώνουν!!!
Μας σκοτώνουν, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα, μας σκοτώνουν. Δεν είναι λαϊκισμός, δεν είναι προσπάθεια μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Είναι οδυνηρό συμπέρασμα. Μας σκοτώνουν.
Στην αρχή μας τρόμαξαν, μας φόβισαν, «θα χρεοκοπήσουμε», «θα καταστραφούμε», «το κράτος δεν θα μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις», ούρλιαζαν οι «δολοφόνοι» από τα κανάλια τους. Έστρεψαν τον έναν εναντίον του άλλου, μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Μας δημιούργησαν ενοχές «μαζί τα φάγαμε» μας είπαν, φταίμε όλοι και πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος», κραύγαζαν με κάθε ευκαιρία. «Υπομονή θα έρθουν καλύτερες μέρες», υπόσχονταν.
Εν τω μεταξύ μας σκοτώνουν. Από το κρύο, από την πείνα, από την ανεργία, από την φτώχεια, από την ανέχεια. Μας σκοτώνουν αργά και βασανιστικά, σκοτώνουν τα όνειρά μας, την ελπίδα μας. Μας σκοτώνουν στις ουρές που περιμένουμε για να πληρώσουμε τα χαράτσια, να πληρώσουμε τους φόρους, τις δόσεις. Μας σκοτώνουν με δόσεις. Με δόσεις ρυθμίσεως οφειλών. Των δικών μας οφειλών, γιατί αυτοί δεν οφείλουν τίποτα.
Μας ανάγκασαν να πιστεύουμε ότι η ζωή μας δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από αγώνας για επιβίωση. Ένας αγώνας, μια μάχη, ένας πόλεμος που δυστυχώς –έτσι μας λένε, ένα «δυστυχώς» και ξεμπερδεύουν - θα υπάρχουν και απώλειες. Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν απώλειες.
Μόνο που τις απώλειες μέχρι στιγμής τις μετράει μόνο η μια πλευρά. Η δική μας πλευρά. Η πλευρά των αδύναμων και ανίσχυρων. Τις απώλειες μας, τις πληγές μας τις μετράμε, σε ποσοστά ανέργων, σε ποσοστά μείωσης μισθών και συντάξεων, σε ποσοστά λουκέτων, σε νεκρούς από το κρύο που δεν ξέρανε να χρησιμοποιούν μαγκάλι, σε αριθμό υποσιτισμένων παιδιών. Τις πληγές μας τις μετράμε με τα χαμόγελα που χάσαμε, με την κατάθλιψη που μας κυρίευσε, με τον φόβο και την ανασφάλεια για το αύριο, με τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας.
Καιρός είναι να αρχίσει να μετράει και η άλλη πλευρά απώλειες. Είναι καιρός να σταματήσουμε τους χορτάτους να μιλάνε στους πεινασμένους για ψωμί. Είναι καιρός να πληρώσουν οι πραγματικοί υπαίτιοι. Υπάρχει τρόπος. Υπάρχει ο δρόμος του αγώνα όχι απλά για την επιβίωσή μας αλλά για την ίδια μας την ανθρώπινη υπόσταση. Ένας αγώνας, μια μάχη, που μπορούμε να τη δώσουμε έντιμα και με ήθος, με γνώμονα την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία. Κι ας ηττηθούμε, κι ας χάσουμε, τουλάχιστον θα έχουμε παλέψει, τουλάχιστον θα έχουμε κερδίσει την αξιοπρέπειά μας απέναντι στους εαυτούς μας και στους συνανθρώπους μας.
Δημήτρης Σαριγγαλάς
Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την επιστολή της διευθύντριας του Δημοτικού Σχολείου Γόμφων ομολογουμένως κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση, είναι –κατά την ταπεινή μου γνώμη- άκρως πολιτικό αλλά καθόλου κομματικό. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπογράφω με την ιδιότητά μου ως μέλος κόμματος. Σπεύδω να πω στους διαφόρων ειδών «ρεαλιστές» ότι ο ρεαλισμός τους με σκοτώνει το ίδιο αν όχι πιο πολύ, μερικές φορές είναι προτιμότερη μια «έφοδος στους ουρανούς».
Μας σκοτώνουν, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα, μας σκοτώνουν. Δεν είναι λαϊκισμός, δεν είναι προσπάθεια μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Είναι οδυνηρό συμπέρασμα. Μας σκοτώνουν.
Στην αρχή μας τρόμαξαν, μας φόβισαν, «θα χρεοκοπήσουμε», «θα καταστραφούμε», «το κράτος δεν θα μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις», ούρλιαζαν οι «δολοφόνοι» από τα κανάλια τους. Έστρεψαν τον έναν εναντίον του άλλου, μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Μας δημιούργησαν ενοχές «μαζί τα φάγαμε» μας είπαν, φταίμε όλοι και πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος», κραύγαζαν με κάθε ευκαιρία. «Υπομονή θα έρθουν καλύτερες μέρες», υπόσχονταν.
Εν τω μεταξύ μας σκοτώνουν. Από το κρύο, από την πείνα, από την ανεργία, από την φτώχεια, από την ανέχεια. Μας σκοτώνουν αργά και βασανιστικά, σκοτώνουν τα όνειρά μας, την ελπίδα μας. Μας σκοτώνουν στις ουρές που περιμένουμε για να πληρώσουμε τα χαράτσια, να πληρώσουμε τους φόρους, τις δόσεις. Μας σκοτώνουν με δόσεις. Με δόσεις ρυθμίσεως οφειλών. Των δικών μας οφειλών, γιατί αυτοί δεν οφείλουν τίποτα.
Μας ανάγκασαν να πιστεύουμε ότι η ζωή μας δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από αγώνας για επιβίωση. Ένας αγώνας, μια μάχη, ένας πόλεμος που δυστυχώς –έτσι μας λένε, ένα «δυστυχώς» και ξεμπερδεύουν - θα υπάρχουν και απώλειες. Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν απώλειες.
Μόνο που τις απώλειες μέχρι στιγμής τις μετράει μόνο η μια πλευρά. Η δική μας πλευρά. Η πλευρά των αδύναμων και ανίσχυρων. Τις απώλειες μας, τις πληγές μας τις μετράμε, σε ποσοστά ανέργων, σε ποσοστά μείωσης μισθών και συντάξεων, σε ποσοστά λουκέτων, σε νεκρούς από το κρύο που δεν ξέρανε να χρησιμοποιούν μαγκάλι, σε αριθμό υποσιτισμένων παιδιών. Τις πληγές μας τις μετράμε με τα χαμόγελα που χάσαμε, με την κατάθλιψη που μας κυρίευσε, με τον φόβο και την ανασφάλεια για το αύριο, με τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας.
Καιρός είναι να αρχίσει να μετράει και η άλλη πλευρά απώλειες. Είναι καιρός να σταματήσουμε τους χορτάτους να μιλάνε στους πεινασμένους για ψωμί. Είναι καιρός να πληρώσουν οι πραγματικοί υπαίτιοι. Υπάρχει τρόπος. Υπάρχει ο δρόμος του αγώνα όχι απλά για την επιβίωσή μας αλλά για την ίδια μας την ανθρώπινη υπόσταση. Ένας αγώνας, μια μάχη, που μπορούμε να τη δώσουμε έντιμα και με ήθος, με γνώμονα την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία, τη δημοκρατία. Κι ας ηττηθούμε, κι ας χάσουμε, τουλάχιστον θα έχουμε παλέψει, τουλάχιστον θα έχουμε κερδίσει την αξιοπρέπειά μας απέναντι στους εαυτούς μας και στους συνανθρώπους μας.
Δημήτρης Σαριγγαλάς
Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την επιστολή της διευθύντριας του Δημοτικού Σχολείου Γόμφων ομολογουμένως κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση, είναι –κατά την ταπεινή μου γνώμη- άκρως πολιτικό αλλά καθόλου κομματικό. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπογράφω με την ιδιότητά μου ως μέλος κόμματος. Σπεύδω να πω στους διαφόρων ειδών «ρεαλιστές» ότι ο ρεαλισμός τους με σκοτώνει το ίδιο αν όχι πιο πολύ, μερικές φορές είναι προτιμότερη μια «έφοδος στους ουρανούς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου